Σκέψεις από/στον πάτο μιας μπανιέρας. Είσαι εκεί μέσα. Πιο ασφαλής από εκεί δεν θα ξανανιώσεις ποτέ. Ξεκινάς σαν γυρίνος... ζεις για εννιά μήνες σαν ψάρι. Είσαι ψάρι. Κι ύστερα έρχεται το πρώτο κλάμα· η πρώτη αναπνοή. Μετά από αυτό συνεχίζεις και αναπνέεις, αλλά κλαις λιγότερο. Μήπως αναπνέεις και λιγότερο; Σκέψου λίγο τη θάλασσα. Έχει γεύση από δάκρυα. Είναι χιλιάδες πρώτες αναπνοές μαζεμένες. Η λέξη «μπορεί» είναι περίεργη. Είναι το ρήμα της λέξης μπόρα. Η μπόρα ψιθύρισε στον Καμύ: Να ζεις μέχρι δακρύων.1 Και αυτός, απλά, το έγραψε. Τα χέρια μέσα στο νερό ζαρώνουν. Σαν να βιάζονται να γεράσουν. Τα γερασμένα κορμιά μέσα στο νερό ξανανιώνουν. Σαν να σταματάει ο χρόνος. Ή σαν να επιστρέφει στην αρχή. Τότε που ένιωθαν σαν ψάρια μέσα στο νερό. Δεν υπάρχει μνήμη. Δεν υπάρχει τέλος.
Η Άλκηστις Γεωργίου γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1988. Το 2006 αποφάσισε να σπουδάσει κινηματογράφο στη σχολή Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. Τελείωσε τη σχολή επιλέγοντας ως κατεύθυνση αυτή του σεναρίου. To 2015 πραγματοποίησε την πρώτη της έκθεση φωτογραφίας στην Γαλλία. Στη παρούσα φάση, είναι μεταπτυχιακή φοιτήτρια στο Τμήμα Τεχνών Ήχου και Εικόνας του Ιονίου Πανεπιστημίου, στο πρόγραμμα μεταπτυχιακών σπουδών ¨οι οπτικοακουστικές τέχνες στην ψηφιακή εποχή- δημιουργία και επικοινωνία στα οπτικοακουστικά μέσα¨ και ολοκλήρωσε την διπλωματική της, η οποία είναι ένα ντοκιμαντέρ μικρού μήκους που αφορά στην γυναίκα και την σχέση της με το νερό.
